“De winkel gaat zonder uitvluchten terug open op 1 oktober.”
Bovenstaande mededeling stuurde ik gezwind de wereld in toen men mij vroeg of de winkel eigenlijk nog wel open zou gaan.

Tot ergernis van mijn vrouw en omgeving deed ik alles nog steeds op mijn tempo.
“Het komt wel goed”, troostte ik hen.
“Geen paniek, ik heb nog zeker 2 weken de tijd”, verdedigde ik mezelf.
Ik ben namelijk een sprinter. Het enige wat ik een lange tijd aan een stuk kan doen, dat is uitstellen.

Nu in de laatste rechte lijn naar 1 oktober was ik goed bezig om mijn deadline te halen, ik haalde alles uit de kast.
Recht op de trappers, niets dat me nog kon stoppen….

Tot dat ene mailtje van school over dat verdomde virus dat hier nog steeds rondwaart.
De hele klas van mijn jongste dochter moest minstens 7 dagen in quarantaine.

Daar stond ik dan, midden in mijn eindsprint voor een gesloten overweg.

Ik zou me kunnen in gevaarlijke bochten wringen om tegen wil en dank alsnog tijdig de eindmeet te halen maar ik moet er geen tekeningetje bij maken dat dit het risico niet waard is.

“De kruik gaat zolang te water tot ze barst”, zeggen ze wel eens.
Als een kieken zonder kop onverwijld blijven verder ploeteren zou wel eens voor zoveel stress kunnen zorgen dat de kruik ongenadig in duizenden stukken zou barsten.

Better save, then sorry!
Daarom heb ik besloten de opening van de winkel uit te stellen naar woensdag 6 oktober!